Elke Schroevers (45) woont met haar man Jos (45) en twee dochters van 10 en 12 in Bavel. Mariia (38), Anya (12) en hondje Poppy uit Oekraïne logeren bij hen.
Tekst: Anne Kleisen
Wat was jullie motivatie om Oekraïense vluchtelingen op te vangen?
‘Direct toen de oorlog in Oekraïne uitbrak dachten we als gezin al “Jeetje, kunnen we niet iets doen?” Dat kwam deels door de herkenbaarheid van de situatie. Er was in Europa oorlog uitgebroken, zou het dan ook hier kunnen gebeuren? Daarnaast dachten we ”Stel je voor dat het hier zou gebeuren. Jos zou dan hier achterblijven en ik als moeder zou met twee dochters in de trein stappen, zonder te weten waar we terecht zouden komen. Hoe blij zouden we dan zijn als iemand ons zo’n tuinhuisje zou aanbieden?”
Ze verblijven in jullie tuinhuisje?
‘Ja, we wonen in een huis met een ruime tuin. Daar staat een tuinhuisje in dat we nauwelijks gebruiken, eigenlijk voornamelijk als berging. Maar er is wel een badkamer, slaapkamer, een woongedeelte en verwarming. Het ontbijt en de lunch verzorgen Mariia en Anya zelf. ’s Avonds eten we vaak samen. Mariia neemt dan graag iets mee, een toetje of een salade. Ze laat duidelijk zien dat ze blij is dat we samen kunnen eten’.
Hoe is het voor jullie om gastgezin te zijn?
‘Eerst was dat spannend. De kinderen vonden het zelfs een beetje eng. De jongste vroeg: “Komt Poetin hen dan niet zoeken?”. Maar toen kwamen er in een leegstaand pand 50 Oekraïense (wees)kinderen met hun begeleiders wonen. Dat pand staat dichtbij de school van onze dochters dus op school besteedden ze er ook aandacht aan. Toen werd het tastbaarder voor de kinderen. Daarbij kwam dat de match in één keer goed was, we hadden meteen een klik. Wij zijn een open, creatief en cultureel gezin. Dat zijn zij ook. Mariia geeft creatieve-, culturele- en geschiedenislessen aan de Oekraïense (wees)kinderen in Bavel’.
Merk je dat ze gespannen zijn door de situatie in hun thuisland ?
‘Mariia en Anya leefden in Oekraïne ook al met z’n tweeën. Mariia is gescheiden van de vader van Anya. De vader vecht niet, hij zorgt voor zijn moeder. Dat vind ik een geruststelling. Mijn grootste nachtmerrie is dat Anya te horen krijgt dat haar vader gesneuveld is. Die kans is zo gelukkig kleiner. Anya en haar vader hebben ook dagelijks contact via Facetime. De situatie zet voor hen wel relaties onder druk. Sommige familie en vrienden die nog in Oekraïne zijn, zeggen dat ze gewoon kunnen terugkomen, dat er niet wordt gevochten waar zij wonen. Of ze zeggen dingen als “En als het voorbij is, denk je dat je zomaar terug kan keren?”. Mariia vindt het lastig dat ze niet weet of ze kan teruggaan en wat ze zal aantreffen als ze dat wel doet’.
Wat is het mooiste wat jullie hebben meegemaakt met jullie gasten?
‘Er zijn veel mooie momenten geweest. Een ervan was dat Mariia op de dag dat de zomervakantie aanbrak een Happy Holiday feestje organiseerde voor Anya en onze dochters. Ze had zelf vlaggetjes gemaakt, slingers opgehangen en een taart gebakken. Ik vind het ook heel mooi om te zien hoe betrokken en bereid iedereen is om te helpen. Toen de (wees)kinderen in Bavel aankwamen was het hele dorp in rep en roer om de spullen aan te leveren die nodig waren. Zoals meubels, banken, kleding, voeding. Dat merk ik ook in onze besloten Facebookgroep waarin we Mariia en onze vrienden op de hoogte houden van hoe het Mariia en Anya vergaat. Daar is ook alles wat we nodig hebben in een mum van tijd geregeld’.
*In de tijd tussen het afnemen van dit interview en de publicatie ervan, hebben Mariia en Anya een zelfstandige woonruimte gevonden samen met een ander Oekraïens gezin. Hoewel ze dus niet meer in het tuinhuis wonen, hebben Elke en Mariia nog wel regelmatig contact, bijvoorbeeld over Nederlandse ‘administratieve’ zaken, zoals onderwijs, verzekeringen, etc. Het zou zo maar een band voor het leven kunnen zijn.
